วูดี้กับเนล คือหนุ่มสาวที่เกิดมาในครอบครัวที่เป็นคู่กัด แถมพวกเขายังมีชีวิตแตกต่างคนละขั้ว วูดี้คือหนุ่มหล่อนักกีฬาเนื้อหอมที่สาว ๆ ตอมกันตรึม ส่วนเนลคือสาวน้อยน่ารักผู้เอาแต่เรียน จนกระทั่งเกิดอุบัติเหตุในชั้นเรียนวิชาวิทยาศาสตร์ ทำให้ทั้งคู่สลับร่างกันเวลานี้วูดี้กับเนลจึงได้เรียนรู้ชีวิตสุดขั้วของ แต่ละคน และต้องหาทางกลับมาสู่ร่างเดิมให้ได้ก่อนวันเลี้ยงอำลารุ่น เรื่องวุ่น ๆ จึงเกิดพร้อม ๆ กับความรักของทั้งคู่เริ่มผลิบาน
ถึงแม้จะมีอุปสรรคขัดขวางเขา แต่นักสืบสโตนก็ปฏิเสธที่จะถอยกลับ ความมุ่งมั่นของเขาไม่สั่นคลอนเมื่อเผชิญกับความยากลำบาก ด้วยการสนับสนุนจากเพื่อนเจ้าหน้าที่และความเชื่อมั่นที่แข็งแกร่งของเขาเอง เขายังคงแสวงหาความยุติธรรมด้วยความกระตือรือร้นอย่างไม่หยุดยั้ง โดยมุ่งมั่นที่จะโค่นล้มผู้ที่ทรยศต่อความไว้วางใจของประชาชน และทำให้ตราที่เขาสวมด้วยความภาคภูมิใจเสื่อมเสีย
อารมณ์ตอนนี้ทำไมคิดถึงจัง อยากตะโกนคิดถึงจัง
กลัววันเวลา พาหัวใจเธอเปลี่ยนจากฉันไป
เหลียวมองจันทร์ ต้องทำให้คิดถึงเธอ
และแล้วในปัจจุบันความรักของพวกเขาก็เกิดขึ้นใหม่อีกครั้ง ในเมืองที่พลุกพล่านซึ่งเต็มไปด้วยความเร่งรีบและวุ่นวายของชีวิตสมัยใหม่ หญิงสาวคนหนึ่งชื่อเอมิลี่พบว่าตัวเองถูกดึงดูดเข้าหาคนแปลกหน้าลึกลับชื่อเจมส์ ชายผู้มีดวงตาเปล่งประกายแห่งการรับรู้ ราวกับว่าพวกเขาแบ่งปันสายสัมพันธ์ที่ทอดยาวเกินขอบเขต ของเวลาเอง
แต่เมื่ออากิระเจาะลึกเข้าไปในความลึกลับที่อยู่รอบตัวเขา ในไม่ช้าเขาก็ตระหนักว่าความจริงนั้นยากจะเข้าใจมากกว่าที่เขาเคยจินตนาการไว้มาก จากความลับที่ซ่อนอยู่ภายในครอบครัวของเขาเองไปจนถึงความมืดมิดของโลกใต้พิภพของเมือง เขาได้ค้นพบเครือข่ายแห่งคำโกหกและความจริงเพียงครึ่งเดียวที่พันกันซึ่งขู่ว่าจะฉีกโครงสร้างของความเป็นจริงของเขาออกจากกัน
หัวใจของการเล่าเรื่องอันไร้ตัวตนนี้คือเอมิเลีย หญิงสาวที่ชีวิตจมอยู่กับความธรรมดาแต่ยังโหยหาสิ่งพิเศษ เมื่อติดอยู่กับการดำรงอยู่ทางโลกีย์ที่ปิดกั้นจิตวิญญาณของเธอและทำให้ประสาทสัมผัสของเธอบอด เธอพบความปลอบใจในโลกแห่งความฝัน ที่ซึ่งทุกสิ่งเป็นไปได้และขีดจำกัดของความเป็นจริงนั้นไร้ขอบเขต
เรื่องนี้เล่าถึงชีวิตนักเรียนมัธยมปลายอันแสนธรรมดาของลาร่า จีนต้องพลิกผันไป เมื่อจู่ ๆ จดหมายรักที่ถูกเก็บเป็นความลับได้ถูกส่งถึงชายทั้งห้าคนที่เธอเคยแอบปิ๊ง
เนื้อเพลง คิดถึงคนไกล วงบาติก นั่งสุขใจคนเดียว มองสายฝนพรำ เมื่อยาม ได้ยินเสียงเธอ ห่างไกลเพียงนี้ แม้ไม่ได้เจอ ได้ยิน เสียงเธอ ก็สุขใจ กี่คืนวันเวลา ที่แสนยาวนาน หมุนเวียน ผันผ่านเรื่อยไป จากกันวันนี้ แม้ไกลแสนไกล ก็ยัง ห่วงใยเธอเสมอ ฝากดวงใจลอยไป กับสายลมผ่าน ฝากดวงดาว หอบฝันที่ห่างไกล ถึงเธอคืนนี้ ในยามหลับไหล ว่าคน ห่างไกลยังคิดถึง ฟังเพลง เพลงนี้ เจ้าจงหลับไหล ฝันถึงคนไกลบ้างนะเธอ ต่อเติม ความฝัน ของฉันและเธอ ห่วงใย เสมอ ยามห่างไกล ฟังเพลง เพลงนี้ เจ้าจง คลายเหงา คลายเศร้า และความ หม่นหมอง ฝันอันห่างไกล ยามเหงา ไม่มี ใครคอยประคอง แค่เพียง เราสอง ก็สุขใจ ห่วงใย เสมอ ยามห่างไกล ห่วงใย เสมอ ยามห่างไกล ห่วงใย เสมอ แม้ห่างไกล
ก้านตอง เล่าว่า “หลังจากได้ดูเอ็มวีเพลง หอบฝัน อยากบอกว่าชอบมากๆค่ะ เพราะว่าเป็นเอ็มวีที่เล่าเรื่องราวได้สมบูรณ์ในมุมของคนที่มีฝัน พร้อมฮึดสู้เพื่อครอบครัว ตัวนักแสดงเองก็เล่นดีมากๆ บรรยากาศในการเล่าเรื่องก็ดีมากๆด้วยค่ะ โดยเฉพาะฉากทุ่งนาตอนช่วงสุดท้ายของเพลง เป็นฉากที่แม่วิ่งจากนาตอนที่กำลังดำนาอยู่แล้วมารับลูก ฉากนี้แสดงถึงความรู้สึกที่คนอีสานรอลูกที่ไปทำงานไกลบ้าน แล้วก็ได้เจอลูกแล้วได้อยู่ด้วยกัน เป็นฉากที่ทำให้ก้านตองร้องไห้ และก็เป็นฉากที่ดูกี่ครั้งก็น้ำตาไหลทุกครั้งค่ะ ก้านตองอยากจะฝากให้ทุกคนได้ดูเอ็มวีเพลง หอบฝัน จริงๆค่ะ เชื่อว่าเพลงนี้จะเป็นเพลงที่สะท้อนให้เรามีกำลังใจว่า “เราท้อไม่ได้เราต้องเข้มแข็ง” เพื่อคนที่อยู่ข้างหลัง ขอเป็นอีกหนึ่งกำลังใจให้คนที่เหนื่อยล้าเวลาอยู่ไกลบ้านและในยามที่รู้สึกท้อแท้ด้วยนะคะ”
ล้มลุกคลุกคลานเมื่อคนพาลคอยเบียดบัง
เมื่อความรักระหว่าง คูมาล นานเจียนี่ (คูมาล นานเจียนี่) ชายหนุ่มชาวปากีสถาน และเอมิลี่ การ์ดเนอร์ (โซอี้ คาซาน) หญิงสาวชาวอเมริกา ถูกแบ่งแยกด้วยความแตกต่างด้านวัฒนธรรม พวกเขาจึงต้องแยกทางกันอย่างไม่เต็มใจ ถึงกระนั้นคูมาลก็ยังรักและเป็นห่วงเอมิลี่อยู่ แต่แล้วเขากลับพบกับความจริงอันโหดร้ายว่าเธอป่วยด้วยโรคร้ายอย่างกระทันหัน เขาตัดสินใจเผชิญหน้ากับพ่อแม่ของเธอเพื่อพิสูจน์ความรักที่เขามี ขณะที่ครอบครัวของเขาพยายามยัดเยียดให้เขาแต่งงานกับ ซูบีด้า (คูโฮ เวอม่า) หญิงสาวที่เขาไม่ได้รัก นี่คือเรื่องราวความรักของหนุ่มอารมณ์ดีที่จะมาเรียกเสียงหัวเราะและทำให้คุณตระหนักได้ว่า ความรักนั้นไม่มีพรมแดน
เราชอบที่เพลงนี้หยิบเอามุมความคิดถึงมาเล่าผ่านอาหารได้อย่างลงตัว เป็นเรื่องปากท้อง เรื่องการกินอยู่และวิถีชีวิตที่ห่างไกลจากรสชาติที่คุ้นเคย เมืองที่บีบให้เราใช้ชีวิตเร็วๆ กินอาหารอุ่นเร็วๆ รีบๆ จากร้านสะดวกซื้อ มันเทียบไม่ได้เลยกับรสมือแม่ที่ค่อยๆ ปรุงอย่างตั้งใจ